Διογένης ὁδοιπορῶν

Ένας μύθος του Αισώπου που μας δείχνει ότι και η καλοσύνη ακόμη απαιτεί κριτική σκέψη. Ποιότητα και όχι ποσότητα στην πράξη, όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης. Γιατί αλλιώς δεν είναι καλοσύνη, αλλά τρέλα!

Διογένης ὁ κύων ὁδοιπορῶν, ὡς ἐγένετο κατά τινα ποταμὸν πλημμυροῦντα, εἱστήκει  ἀμηχανῶν. Εἷς δέ τις τῶν διαβιβάζειν εἰθισμένων θεασάμενος αὐτὸν διαποροῦντα, προσελθὼν καὶ ἀράμενος αὐτόν, σὺν φιλοφροσύνῃ διεπέρασεν αὐτόν. Ὁ δὲ εἱστήκει τὴν αὑτοῦ πενίαν μεμφόμενος, δι' ἣν ἀμείψασθαι τὸν εὐεργέτην οὐ δύναται. Ἔτι δὲ αὐτοῦ ταῦτα διανοουμένου, ἐκεῖνος θεασάμενος ἕτερον ὁδοιπόρον διελθεῖν μὴ δυνάμενον, προσδραμὼν καὶ αὐτὸν διεπέρασε. Καὶ ὁ Διογένης προσελθὼν αὐτῷ εἶπεν· " Ἀλλ' ἔγωγε οὐκέτι σοι χάριν ἔχω ἐπὶ τῷ γεγονότι· ὁρῶ γὰρ ὅτι οὐ κρίσει, ἀλλὰ νόσῳ αὐτὸ ποιεῖς".

Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οἱ μετὰ τῶν σπουδαίων καὶ τοὺς ἀνεπιτηδείους εὐεργετοῦντες οὐκ εὐεγεσίας δόξαν, ἀλογιστίας δὲ μᾶλλον ὀφλισκάνουσι.

Μετάφραση: 

Ο κυνικός Διογένης, καθώς περπατούσε, μόλις βρέθηκε μπροστά σε κάποιο πλημμυρισμένο ποταμό, είχε σταματήσει αμήχανος. Ένας από αυτούς που συνήθιζαν να περνούν διαβάτες από τη μια όχθη στην άλλη, όταν τον είδε να είναι γεμάτος απορία, πήγε κοντά του , τον πήρε επάνω του με φιλική διάθεση και τον πέρασε απέναντι. Αυτός είχε σταθεί κατηγορώντας τη φτώχεια του, εξαιτίας της  οποίας δεν μπορεί να ανταμείψει τον ευεργέτη του. Ενώ ακόμη αυτός έκανε αυτές τις σκέψεις, εκείνος, όταν είδε ότι ένας άλλος οδοιπόρος δεν μπορούσε να περάσει, έτρεξε κοντά του και μετέφερε απέναντι και αυτόν. Ο Διογένης τον πλησίασε και του είπε: "Εγώ, βέβαια, δε σου χρωστώ πια καμιά χάρη για αυτό που έχει γίνει. Γιατί βλέπω ότι το κάνεις αυτό όχι με κρίση,αλλά από αρρώστια".
Η διήγηση δείχνει ότι, όσοι ευεργετούν μαζί με τους αξιόλογους και όσους είναι ακατάλληλοι, δεν κερδίζουν φήμη ευεργέτη, αλλά περισσότερο απερίσκεπτου ανθρώπου.